Συναντιόμαστε και αράζουμε αλληλέγγυα και αυτοοργανωμένα, ενάντια στην εξατομίκευση και την αλλοτρίωση των αντίτιμων και του καταναλωτισμού, αρνούμενες έμπρακτα τους κυρίαρχους ρόλους και διαχωρισμούς. Χτίζουμε αντι-ιεραρχικές σχέσεις που επιθυμούν να απελευθερώσουν την έκφραση και τη δημιουργικότητα, απέναντι στην εμπορευματοποιημένη και διαμεσολαβημένη κοινωνικοποίηση των bars, των μαγαζιών και του θεάματος.
Έντυπο συνοδευτικό υλικό της συγκέντρωσης αλληλεγγύης στην πλατεία Κύπρου και της εκδήλωσης-συζήτησης στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης & ρήξης Ρεσάλτο που πραγματοποιήθηκαν στις 5 & 14 Απρίλιου αντίστοιχα:
Την Παρασκευή 5/4 το απόγευμα πραγματοποιήθηκε στην πλ. Κύπρου στο Κερατσίνι καλεσμένη μικροφωνική-συγκέντρωση αλληλεγγύης στα καταπιεσμένα των περιοχών της Παλαιστίνης. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης στο χώρο υπήρχαν σχετικά ταμπλό, μοιραζόταν σχετικό κείμενο της Πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης, πετάχτηκαν τρικάκια, γράφτηκαν συνθήματα (ελληνική και αραβική γλώσσα).
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης]
[για να κατεβάσετε το κείμενο σε pdf, πατήστε εδώ]
Μου γράφετε ότι αυτός ο πόλεμος σας συνθλίβει, ότι θα δεχόσασταν να πεθάνετε αλλά δεν μπορείτε να υποφέρετε αυτή την παγκόσμια βλακεία […] Σας καταλαβαίνω, δεν μπορώ όμως να σας παρακολουθήσω όταν ισχυρίζεστε ότι θα μεταβάλετε αυτή την απελπισία σε κανόνα ζωής και, επειδή θεωρείτε τα πάντα ανώφελα, θα αποσυρθείτε πίσω από την αηδία σας. Γιατί η απελπισία είναι συναίσθημα και όχι κατάσταση. Δεν μπορείτε να στέκεστε σ’ αυτήν. Το συναίσθημα πρέπει να δίνει τη θέση του σε μια σαφή άποψη των πραγμάτων.[…] Πρέπει να καταλάβετε ότι μπορείτε να απελπίζεστε για το νόημα της ζωής γενικά, όχι όμως και για τις ειδικές μορφές της. Για την ύπαρξη ναι, μιας και δεν έχετε πάνω της καμία ισχύ, όχι όμως και για την ιστορία, όπου το άτομο είναι πανίσχυρο. […]
Πρέπει λοιπόν να καταλάβετε ότι ο πόλεμος γίνεται με τον ενθουσιασμό εκείνων που τον θέλουν αλλά και με την απελπισία εκείνων που τον αρνούνται ολόψυχα.
Αλμπέρ Καμύ, 1939
«Γράμμα σ’ έναν απελπισμένο»
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ
ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ/ΕΣ ΣΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Στα εδάφη της Παλαιστίνης εξελίσσεται ένας νέος κύκλος σφαγής, εκτοπισμού και εξαθλίωσης παλαιστινιακών κοινοτήτων από το ισραηλινό κράτος. Η σφοδρότητα του οποίου είναι τέτοια που μεταξύ άλλων επιχειρεί να βυθίσει τις αντιστάσεις σε ένα αίσθημα μεταξύ απελπισίας και ανημπόριας. Αυτήν τη φορά, η αφορμή -ή το πρόσχημα- είναι ένα συμβάν που μιλάει απευθείας στη γλώσσα του πολέμου. Μία στρατιωτικά οργανωμένη επίθεση της Χαμάς και άλλων παλαιστινιακών οργανώσεων σε ισραηλινές κοινότητες και στρατιωτικές περιοχές, έξω από τους φράχτες της μεγαλύτερης ανοιχτής φυλακής στον κόσμο, της Γάζας, με αρπαγή εκατοντάδων ομήρων και πάνω από 1.000 νεκρούς υπό την ανταλλαγή πυρών με τον ισραηλινό στρατό. Στον πόλεμο όμως, υπάρχουν κανόνες: οι άμαχοι/ες όλων των ηλικιών πρέπει συστηματικά και μαζικά να δολοφονούνται, να βιάζονται, να απάγονται και να τρομοκρατούνται είτε μέσα στην αφάνεια είτε σε δημόσια θέα έχοντας βαπτιστεί «τρομοκράτες» ή «παράπλευρες απώλειες». Έτσι όπως διδάσκουν διαχρονικά ο στρατός των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (ενδεικτικά, με την επιχείρηση «σοκ και δέος» στο Ιράκ και τον «αντι»τρομοκρατικό πόλεμο στο Αφγανιστάν), ο ισραηλινός στρατός (ενδεικτικά, με την οργανωμένη σφαγή στους προσφυγικούς καταυλισμούς χιλιάδων παλαιστινίων στη Σάμπρα και τη Σατίλα στον Λίβανο το ‘80 με τη συνδρομή λιβανικού στρατού και παραστρατιωτικών, με την καθημερινότητα των στρατιωτικών check-points και τα κατασταλτικά δόγματα όπως τα «σπασμένα κόκαλα» στη Δυτική Όχθη, με τους διαδοχικούς βομβαρδισμούς του σε οικισμούς στη Γάζα από το 2008) κ.ά.
Η άνευ προηγουμένου πολεμική αντίδραση του ισραηλινού κράτους ενάντια σε ολόκληρη τη Γάζα ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη. Άλλωστε, από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα, κατέχει, εξελίσσει και διαδίδει τη γλώσσα του πολέμου αδιάκοπα, κατά κύριο λόγο ενάντια στις ντόπιες παλαιστινιακές κοινότητες τις οποίες όρισε ως «εθνικό εχθρό» της σιωνιστικής του ιδεολογίας. Έχοντας θέσει εξαρχής ως όρο ύπαρξης και «εθνικής ολοκλήρωσής» του την καθυπόταξη, την εξόντωση και τον ξεριζωμό των εκατομμυρίων κατοίκων της Παλαιστίνης. Σύσσωμοι οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί ενός αμιγώς μιλιταριστικού κράτους ανέλαβαν τη διάδοση εκείνης της προπαγάνδας που θα ετοίμαζε και θα νομιμοποιούσε μία πρωτοφανή και σχεδιασμένη σφαγή στην περιοχή. Με μία θυματοποιημένη ρητορική που εντάσσεται στα δόγματα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” κανονικοποιώντας δεκαετίες ισραηλινής τρομοκρατίας, καταπίεσης και κατοχής, με το «δικαίωμα της αυτο-άμυνας» ως καθαγιασμό της επιχειρούμενης εθνοκάθαρσης, με την απροκάλυπτη απόδοση «συλλογικής ευθύνης» στους παλαιστινιακούς πληθυσμούς και με προσχηματικό στόχο την «πλήρη εξάρθρωση της Χαμάς» (πίσω από τον οποίο βρίσκονται επιδιώξεις αλλαγής συνόρων, κατάκτησης ή ελέγχου της Λωρίδας της Γάζας, της θαλάσσιας πρόσβασης σε αυτήν κ.ά.), ο ισραηλινός στρατός ισοπεδώνει ολόκληρη τη Γάζα από τις 27 Οκτώβρη μέχρι και σήμερα, δολοφονεί όχι μόνο ένοπλες ομάδες αλλά κυρίως δεκάδες χιλιάδες αμάχων όλων των ηλικιών με το 1/3 να είναι ανήλικοι/ες (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι νεκροί/ες που βρίσκονται ακόμα κάτω από τόνους ερειπίων) και εκτοπίζει το 90% των κατοίκων της. Διαμορφώνοντας ένα νέο «μεταναστευτικό/προσφυγικό ρεύμα», το οποίο ήδη εξαθλιώνεται, λιμοκτονεί, «παζαρεύεται» και καταστέλλεται από κρατικά επιτελεία, διεθνείς οργανισμούς και στρατιωτικά αντιμεταναστευτικά δόγματα.
Η κοινωνική/ταξική δυστοπία που επιβάλλει το ισραηλινό κράτος δεν είναι ούτε «απάντηση στην επίθεση της Χαμάς» (της μέχρι πρότεινος «μόνης» και «αναγκαίας» θεσμικής εταίρου του στη Γάζα) ούτε «επιχείρηση διάσωσης ομήρων» (που βομβαρδίζονται και εργαλειοποιούνται από το ίδιο τους το κράτος) αλλά μία κλιμάκωση της διαρκούς προσπάθειας εκπλήρωσης του σιωνιστικού εθνικισμού από καταβολής του. Ενός εθνικισμού κομμένου και ραμμένου από δυτικές αντιλήψεις και αποικιακές προκαταλήψεις της «λευκής υπεροχής» προς την «απολίτιστη ανατολή». Μίας κρατικής ιδεολογίας που πραγματώθηκε σε εθνικό κράτος το 1948, υποβοηθούμενη από τις κρατικές-καπιταλιστικές εξουσίες που λίγα χρόνια πριν οργάνωσαν, συνέβαλλαν ή ανέχτηκαν τη σχεδιασμένη εξόντωση εκατομμυρίων ευρωπαίων εβραϊκής καταγωγής. Προσφέροντας στους επιζώντες όχι την αποκατάσταση στους τόπους τους αλλά έναν οικειοθελή αυτο-εκτοπισμό τους εκτός ευρώπης, υπό τις απαραίτητες εθνοπατριωτικές και θρησκευτικές τυμπανοκρουσίες επιστροφής σε «αλησμόνητες πατρίδες», στην κρατικά «αχαρτογράφητη» περιοχή της παλαιστίνης. Εκτοπίζοντας και προσφυγοποιώντας 800.000 κατοίκους της -περίπου το 80% του τότε πληθυσμού, κυρίως αραβικής προέλευσης- από τις περιοχές που έπειτα μετατράπηκαν σε «ισραηλινή επικράτεια», κατά τη διάρκεια της λεγόμενης Νάκμπα (Καταστροφή) των παλαιστίνιων. Οικοδομώντας ένα απροσχημάτιστα σοβινιστικό και μιλιταριστικό κράτος στο εσωτερικό του, ιδίως για τα μέτρα του «δυτικού πολιτισμού» τον οποίο πρεσβεύει έναντι της υποτιθέμενης «αραβικής βαρβαρότητας» την οποία προπαγανδίζει. Διατηρώντας σε θεσμική αφάνεια πολεμικούς εξοπλισμούς (συμπεριλαμβανομένων πυρηνικών όπλων), αρνούμενο διαχρονικά να δηλώσει τα σύνορά του και σε διαρκή ετοιμότητα ή εφαρμογή πολεμικών συγκρούσεων με κράτη της περιοχής. Με διαδοχικούς εποικισμούς και εκτοπισμούς ολόκληρων παλαιστινιακών κοινοτήτων, με αλλεπάλληλες πολεμικές επιχειρήσεις και στρατιωτική κατοχή σε πόλεις και χωριά, με ισοπέδωση και οριστική εξαφάνιση ιστορικών κοινοτήτων. Με την ακόλουθη «ειρηνική συνθήκη» της μεγαλύτερης «ανοιχτής» φυλακής στον κόσμο στη Λωρίδα της Γάζας και ενός Τείχους εκατοντάδων χιλιομέτρων στη Δυτική Όχθη υπό τη συνοδεία στρατιωτικών check-points. Με τους εξευτελισμούς και την υποτίμηση ενός νομικού απαρτχάιντ που διακρίνει τους «πολίτες» του σε διάφορες υποκατηγορίες. Με βασανιστήρια και εγκλεισμούς, εξαθλίωση και φτωχοποίηση, με την ανεργία να συνοδεύεται από τη λιγοστή και διακοπτόμενη παροχή ρεύματος, νερού και τροφής.
Διάφορα κράτη, οργανώσεις και καπιταλιστικοί θεσμοί ανά τον κόσμο παίρνουν θέσεις υπεράσπισης ή καταδίκης, όχι απλά αδιαφορώντας αλλά πριμοδοτώντας την απαξίωση της ζωής και του θανάτου των «αναλώσιμων» και «περισσευούμενων» παλαιστινιακών πληθυσμών. Το διακύβευμα άλλωστε πίσω από τον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους. Βάσει αυτών λειτουργούν ενδο-κυριαρχικοί ανταγωνισμοί και ισορροπίες, μία ευρύτερη πολεμική διαδικασία αλλά και μία διάχυτη κοινωνική αντανάκλαση σε έναν ιδεολογικό χυλό αντισημιτισμού και αντιμουσουλμανισμού. Όπου, μεταξύ άλλων, εξελίσσεται ένα θέατρο του παραλόγου από πατενταρισμένους αντισημίτες, αρνητές του ολοκαυτώματος και φιλο-άραβες που υπερασπίζονται και ανέχονται τις ισραηλινές θηριωδίες, ενώ φανατικοί αντι-άραβες και αντι-σουνίτες σπεύδουν σε υπεράσπιση των παλαιστινιακών εξουσιών.
Στο πλαίσιο αυτό, από τα πρώτα κράτη που έσπευσαν να στηρίξουν επίσημα τους σιωνιστικούς σχεδιασμούς ήταν και το ελληνικό κράτος. Το ίδιο κράτος που συνεργάστηκε με τα ναζιστικά στρατεύματα εκτοπίζοντας και εξοντώνοντας σχεδόν ολόκληρη την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, αρπάζοντας μετέπειτα τις κατοικίες των λιγοστών επιζώντων των κρεματόριων που είδαν τα σπίτια τους «νομίμως κατοικημένα» από σκατόψυχους αντισημίτες. Δίνοντας λευκή επιταγή και πολιτική νομιμοποίηση σε έναν «στρατηγικό του εταίρο στη Μεσόγειο», δύο μόλις εβδομάδες μετά την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη 2023, να ξεκινήσει έναν σαρωτικό πόλεμο σε μία πυκνοκατοικημένη περιοχή, με στόχο την ίδια την περιοχή και τους κατοίκους της. Συνεχίζοντας παράλληλα εν μέσω της σφαγής, όχι μόνο την καταστολή μεταναστ(ρι)ών στα σύνορά του -συμπεριλαμβανομένων των παλαιστινίων- αλλά και την «αγαστή» διακρατική συνεργασία με το ισραηλινό κράτος σε πολλαπλούς τομείς που προϋποθέτουν και νομιμοποιούν τον εκτοπισμό και την εξόντωση των παλαιστινιακών κοινοτήτων (πολεμική βιομηχανία, εμπόριο όπλων και τεχνολογίες καταστολής/επιτήρησης/ελέγχου, αγορά ενέργειας, αγροτικός τομέας και τεχνολογία τροφίμων, στρατιωτική και ακαδημαϊκή συνεργασία κ.ά). Καθόλου τυχαία, άλλωστε, η τρέχουσα αναδιάρθρωση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας του ελληνικού στρατού -που έσπευσε επίσης να συνδράμει στην ηγεμονία του δυτικού μπλοκ κυριαρχίας στην Ερυθρά Θάλασσα- βασίζεται όχι μόνο στο μοντέλο του «διαφημιζόμενου» φινλανδικού στρατού αλλά και σε αυτό των «συμμαχικών» ισραηλινών ένοπλων δυνάμεων (IDF).
Η ασύλληπτη βαναυσότητα της θηριωδίας του ισραηλινού κράτους και η διεθνής αποδοχή της είναι κάτι περισσότερο από μία υπενθύμιση του πώς δημιουργούνται και λειτουργούν παγκοσμίως τα έθνη-κράτη και οι εθνικισμοί, κάτι περισσότερο από μία επίδειξη της έννοιας του σύγχρονου πολέμου των κρατών που στοχεύει κατοικημένες περιοχές και ολόκληρους πληθυσμούς παρά έναν αντίπαλο στρατό. Είναι η μετάβαση της γλώσσας, του χαρακτήρα και του θεάματος του σύγχρονου πολέμου σε νέα επίπεδα παγκόσμιας επίδειξης ισχύος και ωμότητας. Είναι ένα ακόμα κυριαρχικό υπόδειγμα κοινωνικής/ταξικής καθυπόταξης, όχι μόνο εκ μέρους του ισραηλινού κράτους αλλά κάθε κράτους πλανητικά. Ένα ακόμα στρατιωτικό μοντέλο βάσει του οποίου παράγονται τα επερχόμενα δόγματα πολεμικών επιχειρήσεων, στρατιωτικής καταστολής και διαχείρισης «περισσευούμενων πληθυσμών», «ασύμμετρων απειλών» και «εσωτερικών εχθρών». Ένα αναβαθμισμένο πλαίσιο κρατικής τρομοκρατίας, όπου ο βομβαρδισμός νοσοκομείων, η ισοπέδωση σχολείων, η καταστροφή γειτονιών, ο μαζικός εκτοπισμός, η πολιορκία και ο βασανισμός ολόκληρων πληθυσμών, η καταστολή των «μεταναστευτικών ροών», η διασπορά λιμού, πείνας και ασθενειών (που αποτελεί επίσημα διατυπωμένη και βασική ισραηλινή στρατηγική μέσω της απαγόρευσης, της άρνησης ή της καταστροφής οποιασδήποτε παροχής βοήθειας στους πολιορκημένους πληθυσμούς), παύουν πλέον να αντιμετωπίζονται ως «παράπλευρες ζημιές» ή «αναγκαίο κακό». Αντιθέτως, κανονικοποιούνται και θεσμίζονται ως «επιβεβλημένες και δίκαιες πράξεις αυτοάμυνας» των κυρίαρχων απέναντι σε ό,τι διαταράσσει ή περισσεύει από τους σχεδιασμούς τους. Είναι άλλη μία υπενθύμιση ότι -μεταξύ άλλων περιοχών- στα εδάφη της Παλαιστίνης προεικονίζεται το μέλλον της πολεμικής τεχνογνωσίας, των δογμάτων καταστολής και «ασφάλειας» κράτους και αφεντικών.
Παράλληλα, η ανείπωτη καταστροφή του πολέμου στην Παλαιστίνη και η θεαματική αναπαραγωγή του στα ΜΜΕ θέτουν σε δεύτερο πλάνο τις αιτίες και τους φορείς του. Προσφέροντας εκείνη την «ενημέρωση» που κανονικοποιεί τη διεξαγωγή του, ξεπλένει τους δολοφόνους στο κράτος του Ισραήλ και τα συμμαχικά του κράτη, ενώ αναστρέφει την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα στην οποία οι «υποτελείς τάξεις» στην Παλαιστίνη ομογενοποιούνται, απαξιώνονται, δολοφονούνται συστηματικά και διαχρονικά κάτω από σύγχρονες και παλαιότερες, οριενταλιστικές ή αντιισλαμικές, προβολές: «τρομοκράτες», «μουσουλμάνοι», «οπισθοδρομικοί», «σκοταδιστές», «βάρβαροι» κτλ. Μία πραγματικότητα εθνοκάθαρσης της σιωνιστικής ιδεολογίας, η οποία δεν θα υπήρχε αν εδώ και πάνω από 200 χρόνια διάφοροι εθνικισμοί –κυρίως της «πολιτισμένης δύσης»- δεν πρέσβευαν έμπρακτα τον αφανισμό των δήθεν «μη ιστορικών λαών», εξοντώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους και διαλύοντας διάφορους κοινωνικούς σχηματισμούς παγκοσμίως. Μία πραγματικότητα καπιταλιστικής λεηλασίας και μετατροπής ολόκληρων κοινοτήτων σε πληβείους/ες. Της πραγματικότητας της μαζικής εξόντωσης και των βίαιων εκτοπισμών των «άλλων», πάνω στα οποία χτίζονται οι εθνικές ταυτότητες, οι εμπορευματικές σχέσεις και τα ιδεολογήματα της «προόδου», του «πολιτισμού», της «ανάπτυξης». Της πραγματικότητας της λευκής -και κάθε άλλης- «ανωτερότητας» και των «ανθρώπινων δικαιωμάτων», που για μία ακόμα φορά τυφλώνουν και τυφλώνονται μπροστά σε ένα νέο αιματοκύλισμα για τη διαιώνιση των προνομίων και της εξουσίας τους. Αυτήν την πραγματικότητα που συμπυκνώνει το αδιάκοπο σφυροκόπημα ενός πάνοπλου στρατού ενάντια σε ανθρώπους, σε πανίδα και χλωρίδα, στη θάλασσα, στη γη και σε κατοικημένες ζώνες.
Πίσω από τα ιδεολογήματα της «ασφάλειας», της «ανάπτυξης» και της «ειρήνης» προβάλλεται η πραγματικότητα των εθνικών ιδεωδών, του κεφαλαίου, των θρησκειών και των κοινωνικών νεκροταφείων που παράγουν. Για πρώτη φορά από την ίδρυσή τους, ο IDF σαρώνει την «πολυπόθητη» Λωρίδα της Γάζας και το ισραηλινό κράτος θέτει σχεδόν όλη την περιοχή στην κατοχή του επ’ αόριστο, ερημωμένη από τους κατοίκους της. Τη στενή αυτή λωρίδα γης, όπου εδώ και χρόνια πάνω από 2 εκατομμύρια ντόπιων -αλλά και εσωτερικών προσφύγων από το 1948- κατοικούν στιβαγμένοι/ες σε ένα «ειρηνικό καθεστώς» διεθνούς απομόνωσης και κοινωνικού αποκλεισμού, φτώχειας και έλλειψης βασικών αναγκών επιβίωσης (νερού, τροφής, ρεύματος, περίθαλψης κ.ά.), συρματοπλεγμάτων και υπερσύγχρονων τεχνολογικών συστημάτων ελέγχου, επιτήρησης και καταστολής, αεροπορικών και χερσαίων βομβαρδισμών του ισραηλινού κράτους. Συνδυαστικά με τους «από κάτω» στη Δυτική Όχθη, οι οποίοι βρίσκονται όλο και πιο απομονωμένοι/ες, όχι μόνο υπό τους συνήθεις τραμπουκισμούς και τις ένοπλες επιθέσεις ισραηλινών εποίκων και στρατιωτών αλλά και υπό τον πλήρη στρατιωτικό-πολιτικό έλεγχο, επιτήρηση και καταστολή του ισραηλινού κράτους απέναντι σε οποιαδήποτε έκφραση αλληλεγγύης στη Γάζα. Παράλληλα, οποιαδήποτε υποψία «εσωτερικού εχθρού» στα ισραηλινά εδάφη που δύναται να ανοίξει έστω και μία μικρή ρωγμή στον κυρίαρχο σιωνιστικό σωβινισμό και μιλιταρισμό, μπαίνει στο στόχαστρο της καταστολής. Με τις φυλακές και τη λογοκρισία να αναμένουν κάθε αντιστεκόμενη φωνή ή πράξη, από την έκφραση αλληλεγγύης στους παλαιστίνιους/ ες μέχρι την άρνηση στράτευσης στον ισραηλινό στρατό 18χρονων ατόμων -ανεξαρτήτως φύλου- που αρνούνται να «υποχρεωθούν» σε μία μακρά στρατιωτική θητεία ενός εμπόλεμου και κατοχικού στρατού. Και όλα τα παραπάνω, με διάφορες παλαιστινιακές ιεραρχικές οργανώσεις να ενσαρκώνουν ένα εθνικιστικό «αντίβαρο» στη σιωνιστική εξουσία (από τα κοσμικά εθνικοαπελευθερωτικά οράματα της PLO, τον γραφειοκρατικό εθνικισμό της Παλαιστινιακής Αρχής, μέχρι τα εθνο-θρησκευτικά μοντέλα της Χαμάς). Επίδοξες κρατικές εξουσίες που αναπαράγουν τους κοινωνικούς διαχωρισμούς τάξης-φυλής- φύλου, ποδηγετούν και εκμεταλλεύονται την καθημερινότητα των «από κάτω» (σε συνδυασμό –και πολλές φορές σε συνεργασία- με την ισραηλινή καταπίεση), αφομοιώνουν ή καταστέλλουν τις κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις στην προοπτική νέων εθνοκρατικών «λύσεων», ως «των μόνων δυνατών λύσεων». Ματαιώνοντας κάθε ριζοσπαστική κατεύθυνση κοινωνικής εξέγερσης και απελευθέρωσης, έξω και ενάντια στη λογική των κρατών, του κεφαλαίου και των κοινωνικών-ταξικών διαχωρισμών. Ακυρώνοντας τις επαναστατικές δυνατότητες της ιντιφάντα προς χάρη του πολέμου και της ειρήνης κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας. Επικυρώνοντας ότι η μόνη «απελευθέρωση» που μπορεί να προσφέρει ένας εθνικισμός οποιασδήποτε μορφής, είναι αυτή της δικής του εξουσίας.
Εδώ και 75 χρόνια, οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες στις περιοχές της Παλαιστίνης -αλλά και στο Ισραήλ- επιμένουν να ανοίγουν δρόμους αντίστασης και αλληλεγγύης ενάντια στους διαχωρισμούς κάθε εξουσίας. Ενάντια στα ορατά και αόρατα τείχη του ρατσισμού, του εθνικισμού και της θρησκείας, αμφισβητώντας κρατικά και υπερεθνικά επιτελεία, ντόπια και μη αφεντικά, στρατούς και πολιτικές κηδεμονίες. Αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι οι μόνες πραγματικές δυνατότητες χειραφέτησης των «από κάτω» και καταστροφής της πολεμικής μηχανής βρίσκονται στις συλλογικές ακηδεμόνευτες διεργασίες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Σε εκείνες τις συλλογικές αντιστάσεις που παραμένουν ζωντανές ακόμα και όταν περιθωριοποιούνται, καταστέλλονται ή αφομοιώνονται από κάθε λογής εξουσιαστικό μηχανισμό που επιχειρεί να αφανίσει ή να μεταλλάξει την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης στη μέγγενη της εθνικής ταυτότητας.
Η αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο στην Παλαιστίνη είναι αλληλένδετη με την εναντίωση στον πόλεμο και την ειρήνη της κυριαρχίας. Κάθε βόμβα και κάθε σφαίρα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη προέρχεται μέσα από ένα διεθνές πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό πλέγμα εξουσιών, μέσα από μία παγκοσμιοποιημένη πολεμική βιομηχανία και τεχνογνωσία καταστολής των υποτελών τάξεων. Στο πλέγμα αυτό, το ελληνικό κράτος διατηρεί και μεγαλώνει τη δική του ενεργή συμμετοχή στο παγκόσμιο σφαγείο από διάφορες θέσεις: από την αντι-μεταναστευτική πολιτική του στα σύνορα και την ενδοχώρα, την παραγωγή ή την εμπορία όπλων και οπλικών συστημάτων, τους αυξανόμενους πολεμικούς του εξοπλισμούς, την αποστολή στρατευμάτων σε πολέμους και επιχειρήσεις σε άλλες περιοχές (με τελευταία περίπτωση τη ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση «ΑΣΠΙΔΑ» στην Ερυθρά Θάλασσα, στην οποία το στρατηγείο της Λάρισας αναβαθμίστηκε ως κεντρικό στρατηγείο επιχειρήσεων, με το ελληνικό πολεμικό ναυτικό να συμμετέχει ενεργά με δική του φρεγάτα), την εδραιωμένη και επιχειρούμενη ηγεμονία σε Βαλκάνια και Μεσόγειο αντίστοιχα, την παροχή στρατιωτικών βάσεων για πολεμικές ασκήσεις και αποστολές (συμπεριλαμβανομένου του ισραηλινού στρατού), τις στρατιωτικές και ακαδημαϊκές πολεμικές διεργασίες, την αναδιάρθρωση της υποχρεωτικής θητείας και των ένοπλων δυνάμεων προς ένα πιο «αξιόμαχο» μοντέλο, την πριμοδότηση του πολέμου στην Ουκρανία, μέχρι την άμεση και έμμεση συμμετοχή του στο μακελειό της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Κάθε αντίσταση, κάθε ανυποταξία, κάθε ολική άρνηση στράτευσης στην υποχρεωτική θητεία στον στρατό και κάθε σαμποτάζ ενάντια στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον κόσμο του κεφαλαίου είναι αναπόσπαστο κομμάτι μίας συνολικότερης αντίθεσης ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη των αφεντικών, από την Αθήνα μέχρι τη Γάζα. Για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης χωρίς κοινωνικούς-ταξικούς διαχωρισμούς, ενάντια σε έθνη, κράτη, θρησκεία, κεφάλαιο και πατριαρχία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟ,
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΗ, ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ
ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΥΠΟΤΑΞΙΑ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΚΑΙ
ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΥ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ
ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ
Απρίλης 2024
Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης
olikiarnisi.espivblogs.net
Συνθήματα, πανό και stencil ενάντια στις παρελάσεις, το μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και τον πόλεμο που γράφτηκαν σε σχολεία και πλατείες στις περιοχές του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας.
Για να κατεβάσετε το έντυπο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.
Το παρόν έντυπο ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2023 και τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα τον Ιανουάριο του 2024. Μοιράζεται χέρι-χέρι σε αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα, συμβάλλοντας σε έναν κόσμο χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση και κοινωνικούς διαχωρισμούς. Χωρίς αντίτιμο, σε συνειδητή ρήξη με εμπορευματικές και θεαματικές σχέσεις. Εχθρικά σε κάθε αναπαραγωγή του από τον κόσμο και τους μηχανισμούς της εξουσίας, από κρατικούς-καπιταλιστικούς θεσμούς και ΜΜΕ. Ενάντια στη λογική, τον πολιτισμό και την εξατομίκευση των μέσων «κοινωνικής δικτύωσης». Ελεύθερο για κάθε χρήση σε κάθε αυτοοργανωμένη κίνηση και εγχείρημα ενάντια σε κράτος-κεφάλαιο-πατριαρχία.
…«αυτοοργανώνουμε την καθημερινή μας ζωή,
την αντίσταση και την αλληλεγγύη μας μέσα στις γειτονιές»
Ο αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης Ρεσάλτο ξεκίνησε τη διαδρομή του στην Πλατεία Λαού του Κερατσινίου τον Ιούνιο του 2005, μετά από 8 χρόνια τοπικής δραστηριοποίησης των «Αναρχικών Αντιεξουσιαστών Κερατσινίου». Από τότε μέχρι και σήμερα, αποτελεί ένα εγχείρημα κοινωνικοπολιτικής παρέμβασης αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα στις περιοχές του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας, κάποιες φορές και σε άλλες περιοχές του Πειραιά. Ένας χώρος αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας και συναναστροφής, χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς, μακριά από εμπορευματικές σχέσεις, καταναλωτικά και θεαματικά πρότυπα. Ένα πείραμα διασταύρωσης, γνωριμίας, συντροφικότητας και δράσης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.
Η Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2011 ως «Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι», μέσα σε ένα ευρύτερο περιβάλλον κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων και ζυμώσεων σε πλατείες και γειτονιές της Αττικής, κατά τη διάρκεια της κρατικής/καπιταλιστικής λεηλασίας και της συστημικής κρίσης στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Καλέστηκε και λειτούργησε ως ένας ανοιχτός κοινωνικός/συλλογικός τόπος για τη δυνατότητα συνάντησης, ζύμωσης και σύμπραξης για τους «από κάτω», στη βάση της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, της συνεισφοράς, του μοιράσματος, της αλληλοβοήθειας, της χαριστικότητας, της κοινότητας ανθρώπων, αγαθών και αξιών. Μετά τη συρρίκνωση του λεγόμενου «κινήματος των πλατειών», οι συνελεύσεις και οι δράσεις της συνέχισαν στο πλαίσιο της συλλογικής αυτοοργανωμένης αντίστασης, δημιουργικότητας και αλληλεγγύης που έχει διαμορφώσει από τα πρώτα της βήματα.
Σε όλα τα χρόνια της (συν)ύπαρξής τους, τα δύο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα έχουν παράλληλες και κοινές διαδρομές -με λόγο και δράσεις σε τοπικό αλλά και σε κεντρικό επίπεδο- οι οποίες βρίσκονται διαθέσιμες στα αντίστοιχα ιστολόγιά τους (anarxiko-resalto.blogspot.com / suneleushkeratsiniou.blogspot.com). Η παρούσα έκδοση, η οποία απορρέει από την κοινή απολογιστική διαδικασία τους, που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2020, αποτελεί κομμάτι και συνέχεια αυτών των διαδρομών και με αυτόν τον τρόπο συγκροτεί το περιεχόμενό της. Τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται διατρέχουν με διάφορους τρόπους τη λειτουργία τους εξαρχής, όπως γίνεται ξεκάθαρο και στον εναρκτήριο λόγο του κάθε σχήματος ξεχωριστά (στο κείμενο ανοίγματος του Ρεσάλτο το 2005 και στο ανοιχτό κάλεσμα για «Συνέλευση της Πλατείας» το 2011 που συμπεριλαμβάνονται στο τέλος αυτών των σελίδων). Η συλλογική ζύμωση και η περαιτέρω εμβάθυνση στα σημεία που θίγονται παρακάτω κρίθηκαν αναγκαίες με κριτήριο τις αντιφάσεις μας, το διαρκές άπλωμα αντίστοιχων κινηματικών περιεχομένων και προβλημάτων (με κλειστούς ή/και δημόσιους όρους) και ποικιλόμορφες κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις σε ευρύτερο επίπεδο.
Στη βάση αυτή, ο απολογισμός των δύο σχημάτων μας αποτέλεσε ένα πεδίο επεξεργασίας πολιτικών ζητημάτων που δεν περιορίζονται σε κάποια κλειστή σφαίρα μίας συνέλευσης. Απεναντίας, αφορούν και συσχετίζονται -όπως άλλωστε όλα τα συλλογικά εγχειρήματα, τα άτομα και οι επιλογές τους- με ένα ευρύτερο κοινωνικό, ταξικό, φυλετικό και πατριαρχικό περιβάλλον, το οποίο διέπεται από εξουσιαστικές σχέσεις, ρόλους, επιτελέσεις και αντιλήψεις. Συνεπώς, οι επεξεργασίες αυτές δεν αφορούν μόνο σε μία αυτοκριτική και κριτική αλλά την ίδια στιγμή αποσκοπούν στην εναντίωση και την καταστροφή ενός κόσμου ιεραρχιών, διαχωρισμών, καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ως τέτοιες, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των ευρύτερων κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων, των αυτοοργανωμένων αγώνων και κοινοτήτων, της αλληλεγγύης των «από κάτω» και της ρήξης με τον κόσμο της εξουσίας. Ως τέτοιες, μοιράζονται σε μία απόπειρα ανοιχτής διάδρασης, συμβολής και συμμετοχής σε μία συζήτηση και σε μία κοινωνική/κινηματική διεργασία που συμβαίνει κάθε ώρα και κάθε στιγμή, άλλες φορές υπόκωφα και άλλες φορές με κρότο, άλλες φορές υπογείως και άλλες φορές ανοιχτά.
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης, Ρεσάλτο
resalto@espiv.net
https://resalto.espivblogs.net
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
suneleush.keratsiniou@gmail.com
https://suneleushkeratsiniou.blogspot.com
Κείμενο του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης & ρήξης Ρεσάλτο και της Συνέλευσης της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας που μοιράζεται χέρι-χέρι στις γειτονιές του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας, ενάντια στην ανάθεση των ζωών μας, ενάντια σε κράτος-κεφάλαιο-φασισμό και σε αλληλεγγύη στις καταλήψεις.
Η εξαθλίωση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού θα τελειώσει μόνο με την καταστροφή του
Η υπόσχεση της κυριαρχίας για «ανάπτυξη», «ευημερία» και «πρόοδο» πραγματοποιείται στις δυστοπίες του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Από τις καραντίνες και τη βιοπολιτική των υγειονομικών καθεστώτων μέχρι τις καταστροφές των πυρκαγιών και των πλημμυρών. Από τις κρατικές/καπιταλιστικές δολοφονίες στα σύνορα και τις γειτονιές μέχρι σε αυτές στους εργασιακούς χώρους και στα μέσα μεταφοράς. Από την εξαίρεση των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των φυλακών μέχρι την καταστολή και τη φτωχοποίηση των «από κάτω». Σε έναν κόσμο αλυσοδεμένο σε «κρίσεις» και «έκτακτες ανάγκες» από την καπιταλιστική λεηλασία, την κρατική βία, τη στρατιωτικοποίηση και τον πόλεμο, την πατριαρχική αντεπίθεση και τις διακρίσεις στη βάση της θρησκείας, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, το μόνο παρόν και το μόνο μέλλον που μας επιφυλάσσουν είναι αυτό της εξαθλίωσης, της υποταγής, της ματαιότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Τα φλεγόμενα δάση, τα πλημμυρισμένα τοπία, οι νεκρές θάλασσες, οι ρημαγμένοι τόποι και ο διάσπαρτος θάνατος παρουσιάζονται ως «κλιματική αλλαγή» ή «βιβλική καταστροφή», έτσι ώστε να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αδιάκοπης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Γιατί εδώ και δεκαετίες πλέον, το «κλίμα» δεν «αλλάζει» από μόνο του αλλά το τραντάζει η επιβολή και η καταχρηστικότητα ενός ανθρωποκεντρικού εξουσιαστικού πολιτισμού -και συγχρόνως ανθρωποφάγου και ζωοκτόνου- που λεηλατεί τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Του πολιτισμού της ενεργειακής φρενίτιδας, των εξορύξεων και των γεωτρήσεων, της πυρηνικής ενέργειας και των ανεμογεννητριών, που σαρώνει τα πάντα για την ίδια του την αναπαραγωγή. Των συνεχών πολέμων και των οπλικών βιομηχανιών αλλά και της ειρηνικής βιομηχανίας του ελέγχου, της επιτήρησης και της ασφάλειας. Της μετατροπής της ζωής σε μία συνεχή κατανάλωση εμπορευμάτων και εικόνων αλλά και σε μία διαρκή, ανταγωνιστική και εξατομικευμένη επιβίωση. Για αυτό, οι «από πάνω» θα συνεχίσουν να σπέρνουν κρίσεις και οι «από κάτω» να θερίζουν καταστροφές.
Η κυριαρχική επιθετικότητα όμως δεν σταματάει εδώ. Διαβουλεύσεις, κατάθεση και ψήφιση νομοσχεδίων που εντείνουν τον έλεγχο, την υποτίμηση και τις ιδιωτικοποιήσεις στα πεδία της παραγωγής και της κοινωνικής αναπαραγωγής (υγεία, πανεπιστήμια, μέριμνα). Θεσμική επικύρωση «πατροπαράδοτων» αξιών, όπως η περίπτωση του νεοσύστατου «υπουργείου οικογένειας», σε μία συγκυρία όπου ο δυτικός κόσμος επαναφέρει βαθμιαία την απαγόρευση των αμβλώσεων. Αλλά και επιπλέον εργασιακοί εκβιασμοί και εκμετάλλευση, με αποκορύφωμα το νεοφιλελεύθερο «δικαίωμα» στη 16ωρη μισθωτή σκλαβιά, εν μέσω αυξημένου πληθωρισμού και μόνιμων ανατιμήσεων ακόμα και στα βασικότερα προϊόντα διαβίωσης ή επιβίωσης. Δηλαδή, η νομιμοποίηση του ίδιου «δικαιώματος» που δολοφονεί τους «από κάτω» στα εξαντλητικά ωράρια και τις διπλοβάρδιες (όπως συνέβη σε πολλές πρόσφατες περιπτώσεις σε λιμάνια, ναυπηγεία, ταχυμεταφορές κτλ) ή που τους εξαναγκάζει να επιβιώνουν ακόμα πιο δύσκολα ώστε τα αφεντικά τους να πλουτίζουν ακόμα περισσότερο. Ενώ, στα κάθε λογής «άσυλα» (ψυχιατρεία, φυλακές, στρατόπεδα μεταναστ(ρι)ων, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, ξενώνες κλπ), όπου δεν επιβάλλουν νέους τιμωρητικούς και εκδικητικούς νόμους, εξαθλιώνουν περαιτέρω τους έγκλειστους/ες με τη λογική του «απόβλητου». Παράλληλα, η αντιμεταναστευτική πολιτική -ως υπόδειγμα της θανατοπολιτικής, της απαξίωσης και της εκμετάλλευσης των «από κάτω»- έθεσε, τον περασμένο Ιούνιο στα ανοιχτά της Πύλου, νέα πρότυπα κρατικής τρομοκρατίας και χυδαιότητας με ασύλληπτα μεγέθη. Εκεί όπου ο θεσμικός ρατσισμός του ελληνικού κράτους και της ΕΕ έπνιξε παραδειγματικά στον πάτο της θάλασσας εκατοντάδες μετανάστριες/ες μονομιάς. Είναι το ίδιο κράτος, με τα ίδια ΜΜΕ, που δήθεν «φρίττουν» με τη στυγνή δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη από την Attica Group στο λιμάνι του Πειραιά, η οποία λειτούργησε με την ίδια μισάνθρωπη, ρατσιστική και δολοφονική λογική απέναντι σε έναν ντόπιο μη προνομιούχο, του οποίου η ζωή στα μάτια τους ήταν ανάξια να βιωθεί και αδιάφορο να σωθεί.
Απέναντι στις ατάκες του «δεν υπάρχει κράτος» (μαζί με παραπλήσιες, του τύπου «δεν υπάρχει τοπική αυτοδιοίκηση»), το ίδιο το κράτος δείχνει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται ότι όχι μόνο υπάρχει κράτος αλλά έχει και συνέχεια, κάνοντας τη δουλειά του με συνέπεια και σε συμφωνία με τις καπιταλιστικές (νεοφιλελεύθερες ή μη) και πατριαρχικές επιταγές. Επιλέγοντας ποιους, τί και πώς θα «διασώσει», πώς και πότε θα λεηλατήσει ή καταστρέψει, ποιους τόπους θα προφυλάξει και ποιους θα ερημώσει, ποιους θα συμπεριλάβει και ποιους θα αποκλείσει, ποιων οι ζωές έχουν σημασία και ποιων όχι. Είναι το κράτος με τις δημοκρατίες, τα πραξικοπήματα και τις μετα-δημοκρατίες του, με τη λογική της αντιπροσώπευσης, με τη συγκεντρωτική οργάνωση και επίλυση των υποθέσεών μας. Είναι το κράτος που καλεί τους πληθυσμούς να ψηφίζουν κεντρικά και τοπικά, εκμαιεύοντας συναινέσεις για την εξουσία του και επιστρέφοντάς τες ως «ατομική ευθύνη». Το κράτος που παλεύει να συνηθίσουμε τις κρίσεις του συστήματος και τις επιπτώσεις τους, επιβάλλοντας κανονικότητες εξαθλίωσης. Το κράτος που αφομοιώνει «συμπεριληπτικότητες» και ξερνάει ματαιότητα και συντηρητισμούς.
Στο πλαίσιο αυτό, οι αξίες του εθνικισμού, από την πατρίδα και τη θρησκεία έως τον στρατοπεδισμό και την οικογένεια προβάλλονται σε μία κοινωνική και θεσμική ποικιλία για όλα τα γούστα. Στην πραγματικότητα, με το μανδύα του «αντισυστημικού» (ή αυτού που «πολεμιέται από το σύστημα»), ο εθνικιστικός συρφετός ξερνάει απλά απαιτήσεις μίας αυταρχικότερης κρατικής εξουσίας. Από τους κυνηγούς-βασανιστές μεταναστριών/ών στα σύνορα έως τους κάθε λογής πατριδοφύλακες της ενδοχώρας και από τους υπερ-ορθόδοξους έως τους ακροδεξιούς και ναζιστές εντός ή εκτός κοινοβουλίου, η φασιστική ατζέντα -που ήδη διαπνέει την κρατική ατζέντα- βρίσκει διάφορους εκφραστές. Η δημοκρατία με τον θεσμικό της αντιφασισμό, μετά το ναζιστικό της ξέπλυμα στην περιβόητη δίκη των ναζί μαχαιροβγαλτών της χρυσής αυγής που θα «τελείωνε τον φασισμό μία και καλή», θρέφει τις νέες φασιστικές εφεδρείες της για την άμβλυνση των κοινωνικών/ταξικών αντιστάσεων, την προώθηση του κοινωνικού αυτοματισμού και τον αποπροσανατολισμό των συνειδήσεων.
Σε αυτή την πραγματικότητα, το ελληνικό κράτος -συνεπές στην καταστολή και τις απόπειρες καθυπόταξης και φίμωσης κάθε αυτοοργανωμένου εγχειρήματος, κάθε αδιαμεσολάβητης αντίστασης, κάθε αντιεξουσιαστικής και αναρχικής πρότασης- προχώρησε μερικές εβδομάδες πριν στην εκκένωση τεσσάρων ακόμα καταλήψεων στην Αθήνα, με τις δύο τελευταίες να επανακαταλαμβάνονται σε πείσμα των κυρίαρχων στρατηγικών: του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω-Κάτω Πατησίων στα Πατήσια, του Kατειλημμένου Κοινωνικού Κέντρου «Ζιζάνια» στη Φυλής, του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Πολυτεχνείου και του Στεκιού Καλιαρντών στη Νομική. Η καθεμία με τα πολιτικά χαρακτηριστικά και τις επιλογές της, με την ιστορία, τους τοίχους, τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους της. Με πλήθος αντιστάσεων και αγώνων, όπως πχ ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, τον εξευγενισμό και την τουριστικοποίηση, τον ρατσισμό και τη queer-φοβία, την καταστολή και τη στρατιωτικοποίηση, την πατριαρχία και τον σπισισμό. Εν μέσω αλλά και εξαιτίας της γενικευμένης απαξίωσης της ζωής και των κοινωνικών σχέσεων, το κράτος εντείνει τις επιθέσεις του σε ό,τι απειλεί την τάξη, την ασφάλεια, την «καθαρότητα» και την κοινωνική ειρήνη. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού η ιστορία έχει αποδείξει πως απέναντι στις κατά καιρούς κυριαρχικές δυστοπίες, οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι αγώνες μπορούν να τις αντισταθούν και να τις καταποντίσουν.
Οι καταλήψεις δεν είναι μόνο αντιπρόταση απέναντι στην ιδιοκτησία και τον κοινωνικό κατακερματισμό, δεν είναι μόνο σημεία συνάντησης, αντίστασης και εξέγερσης. Είναι επίσης και πεδία πρόκλησης απελεύθερων και αντι-ιεραρχικών κοινοτήτων αλληλεγγύης στο εδώ και τώρα, προσβλέποντας σε έναν κόσμο αλληλοβοήθειας, χωρίς εξουσία και επίπλαστους διαχωρισμούς. Εκεί που η συνύπαρξη, η αντιμετώπιση των καθημερινών ατομικών και των συλλογικών υποθέσεων δεν χαρίζεται πουθενά, αλλά ούτε και μεσολαβείται από ειδικούς και αυθεντίες.
Προφανώς οι καταλήψεις είναι εστίες ανομίας γιατί ο Νόμος είναι αυτός που επιβάλλει τις δυστοπίες. Προφανώς οι καταλήψεις είναι κίνδυνος, κίνδυνος ενάντια σε κάθε κυριαρχία. Για αυτό και τα κράτη με τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς δεν σταματάνε ποτέ να επιδιώκουν την εξαφάνισή τους. Ας τους θυμίσουμε (κι ας θυμηθούμε) πως οι αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της ρήξης, της απελευθέρωσης δεν καταστέλλονται και δεν εκκενώνονται.
Από τον Έβρο και τη Θεσσαλία έως την Πάρνηθα και τη Ρόδο...
Από την Πύλο, τα Τέμπη και τα Διαβατά έως την Ομόνοια, το λιμάνι του Πειραιά, το Πέραμα και το Κερατσίνι...
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ-ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
Σεπτέμβρης 2023
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης, Ρεσάλτο
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Πανό ενάντια σε κράτος-κεφάλαιο-φασισμό & αλληλεγγύης στις καταλήψεις που αναρτήθηκαν στο Κερατσίνι και τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας από τον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης & ρήξης Ρεσάλτο και τη Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ
Η κρατική/καπιταλιστική υπόσχεση για «ανάπτυξη», «ευημερία» και «πρόοδο» γίνεται πράξη στα φλεγόμενα δάση, την πλημμυρισμένη γη και τους ρημαγμένους τόπους. Στην επιβολή του θανάτου, της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης ως κανονικότητα. Γίνεται πράξη μέσα από τη λεηλασία της γης και τον ανθρωποκεντρισμό. Μέσα από την εντεινόμενη μισθωτή σκλαβιά και τη φτωχοποίηση των «από κάτω». Γίνεται πράξη στις βιτρίνες της κατανάλωσης και στην κατανάλωση της οθόνης. Στους πολέμους, τη στρατιωτικοποίηση και τις εθνικές αυταπάτες. Στον εγκλεισμό των φυλακών, των στρατοπέδων και των ψυχιατρείων. Στη μιζέρια της εξατομίκευσης, του εγωκεντρισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού. Γίνεται πράξη μέσα από την προώθηση του ρατσισμού και των φασιστικών εφεδρειών που θρέφει η δημοκρατία ως το μακρύ της χέρι. Γίνεται πράξη μέσα από τον θεσμικό αντιφασισμό που αμβλύνει τις κοινωνικές αντιστάσεις και ανοίγει δρόμους σε νέα και παλιά φασιστικά μορφώματα…
Σε αυτό το πλαίσιο, εν μέσω γενικευμένης απαξίωσης της ζωής και των σχέσεων, το κράτος εντείνει τις επιθέσεις του σε ό,τι απειλεί την τάξη, την ασφάλεια και την «καθαρότητα», με αιχμή τις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Γιατί αποτελούν συνειδητές εστίες ανομίας ενάντια στις δυστοπίες του Νόμου, γιατί αποτελούν κίνδυνο ενάντια σε κάθε κυριαρχία, γιατί είναι αντιπροτάσεις για ατομική και συλλογική χειραφέτηση, συνύπαρξη και απελευθέρωση.
ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ
Από τον Έβρο και τη Θεσσαλία έως την Πάρνηθα και τη Ρόδο, από την Πύλο, τα Τέμπη και τα Διαβατά έως την Ομόνοια, το λιμάνι του Πειραιά, το Πέραμα και το Κερατσίνι
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ-ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ
